Zevenaar lag tijdens de Tweede Wereldoorlog in een spergebied. De plaatsen rondom Zevenaar werden geëvacueerd. Zevenaar zelf niet. Thea Welman (1935) vond dat aan de ene kant wel fijn, omdat ze in haar eigen huis mocht blijven. Anderzijds was het gevaarlijk, want Zevenaar lag middenin de gevarenzone. Aan de ene kant zaten de Duitsers, aan de andere kant zaten de Engelsen. En die schoten op elkaar. Thea zat er middenin.

Van oudsher zijn er drie grote geloofsgemeenschappen gevestigd in de Liemers: de Rooms Katholieke, de Hervormde en de Joodse gemeenschap. Thea Welman (1935) groeide op in het overwegend Katholieke Zevenaar.

De periode waarin Thea Welman (1935) uit Zevenaar begon met leren lezen en schrijven viel samen met de Tweede Wereldoorlog. Naar school gaan in de oorlog. Hoe ging dat? Thea vertelt over haar herinneringen als acht- en negenjarig meisje op de lagere school.

"In de ochtend van tien mei 1940 werd ik wakker van een hoop herrie. Ik werd uit mijn bed gehaald en op een stoel in de bijkeuken gezet. Blijkbaar waren mijn ouders nogal angstig voor wat er allemaal te gebeuren stond. Wat ik mij daar nog van herinner was een hoop tumult. De eerste periode van de oorlog was vrij hectisch.

"Vlak voor de slag om Arnhem hadden we verschillende beschietingen meegemaakt op het stationsterrein. De eerste beschieting was op vijftien augustus 1944, toen werd er een lege benzinetrein lek geschoten. De trein vatte geen vlam, dus het bleef bij een duikvlucht. Maar het was wel even schrikken. En een week later hebben mijn jongere broer en ik bij het rangeerterrein gekeken. Op een gegeven moment was daar de geel-blauw geblokte vlag. Dat was een signaal voor spoorwegpersoneel dat er binnen een bepaalde straal vliegtuigen waren gesignaleerd."

"In de Doelen hebben we in bedden gelegen van de brandwacht. In de oorlog sliepen in het kantoorgebouw mensen die 's nachts de wacht hielden. Toen wij daar kwamen was dat voorbij en sliepen wij daar. De laatste twee maanden hebben we met een matras onder een machine geslapen. Het was een pleistersnijmachine, geloof ik. Als er wat gebeurde, zou die machine in ieder geval iets tegenhouden."

Volgens juffrouw Dora van de kleuterschool kon ik goed tekenen. Hierdoor gesterkt, want juffrouw Dora zei nooit zomaar iets, besloot ik later kunstschilder te worden. Dat leek me wel wat. Inspiratie had ik ook al; een buurmeisje beloofde plechtig om voor mij te poseren als we ooit groot zouden zijn.

Net voor de kerstdagen (2002) moest ik voor mijn vrouw wat boodschappen doen in het winkelcentrum, en ik trof daar een oude plaatsgenoot en op het plein tussen de winkels kwamen wij even in gesprek, op een gegeven moment vroeg die plaatsgenoot aan mij of ik mij nog kon oriënteren waar wij stonden in de oude situatie dus ruim voor het bouwen van het voormalige minicentum waar wij nu stonden te praten.

Ik weet nog goed hoe mijn Liemerse verhaal is begonnen. In 2000 ging ik samen met mijn toenmalige partner op zoek naar een woning nadat duidelijk werd dat mijn nieuwe baan in Arnhem een vast contract zou opleveren. In eerste instantie was het puur toeval dat ik vanuit Groningen in Duiven terecht kwam. We vonden na enig zoeken in de regio een passende woning met tuin op loopafstand van het station in Duiven. Hierdoor kon ik dagelijks met de trein naar m’n werk in Arnhem zonder dat ik nog aanvullend van een fiets gebruik behoefde te maken. Duiven blijkt optimaal gelegen aan het spoor, maar ook direct aangesloten op het landelijk snelwegennet. Met familie in het zuiden, maar vooral het noorden van het land is de ligging aan de A12 een superuitvalsbasis. De direct noodzakelijke voorzieningen zijn in Duiven goed geregeld, en mijn bovenliggende wensen komen in de regio voldoende aan hun trekken. Kortom Duiven voelt als een prima woonplek.

Toen ik inwoner van Duiven werd begin 2014 was ik nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het landschap met zijn dijken, kerken, kassen, de weilanden, de akkers en hun producten en de dorpen van Duiven en van De Liemers. Fietsen is voor mij het middel om te ontdekken. Het geruis langs je hoofd van wind op de dijken, de Hollandse (of moet ik zeggen Liemerse) luchten, de uiterwaarden, soms woest, maar altijd veranderend, aan de ene kant van de dijk, het cultuurlandschap aan de andere kant, de dikke Toren van Oud Zevenaar waar ik een veel grotere plaats bij vermoedde, of op zijn minst een oud klooster, het kerkje van Hoog-Elten dat je veelal ziet in de verte, en de beklimming van de Elterberg (nou ja berg….) daar.