Op 9 augustus 1878 werd een wet van kracht, die de mogelijkheid bood tot de aanleg van spoorwegen van een lichtere constructie plus een sterk vereenvoudigde beveiliging. Wachtposten, zoals deze op hoofdlijnen voorkwamen, waren niet vereist. Dit was de Lokaalspoorwet. Een lokaaltrein werd in de volksmond al gauw de ‘Bello’ genoemd, vanwege de bel op de locomotief. De lokaaltreinen mochten aanvankelijk maximum 30 km per uur rijden.

De spoorlijn Arnhem-Oberhausen is de oorzaak geweest van het ontstaan van een van de interessantste spoorlijnen, die ons land heeft gekend. Een groot deel van deze lijnen lag in het buitenland. De Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij (NRS) exploiteerde de lijn tot Emmerich. Zij kreeg al spoedig een ernstig verschil van mening met de Cöln-Mindener Eisenbahn-Gesellschaft (CME), die vanaf Emmerich naar Oberhausen en verder reed. De NRS wenste namelijk de tarieven op commerciële basis te regelen. De CME was het daar niet mee eens.

Nadat trams in het westen van ons land hun intrede hadden gedaan, de eerste paardentram liep vanaf 1864 van Den Haag naar Scheveningen, duurde het nog lang voordat men in de Liemers hier zelfs maar van had gehoord! Dit nostalgische vervoermiddel: ‘wie onderweg meewilde stak zijn hand op’, werd pas vanaf 1900 ingeruild voor echte tramwegen. Nou ja, men mocht maar 15 km per uur rijden. In 1917 werd dit door technische ontwikkelingen 45 km. De eerste tram in onze omgeving liep vanaf 27 juni 1881 van Doetinchem naar Doesburg, helaas dus net aan het noordelijke randje van de Liemers. De Liemers zou nooit een eigen tramverbinding krijgen.

Onder de vele reizigers op het station Zevenaar waren vanaf 1880 tot 1900 vele Joden uit Oost Europa, opgejaagd door de Pogroms (het Russische woord voor 'verwoesting'). Daarbij kwam de groeiende stroom Europeanen die werd aangelokt door het ‘grote wonder’ dat Noord Amerika zou gaan betekenen. Die vele Joden die hier over de grens kwamen bezaten niet altijd de juiste papieren voor de doorreis en moesten bovendien wachten op de doorgaande treinen die niet altijd aansloten op de treinen van aankomst. Dus moesten er velen blijven overnachten.

“In steenfabriek De Panoven zijn tot 1924 ook pannen gemaakt: dakpannen. Toen werd de klei nog met de schop gestoken, zoals men dat toen noemde. De klei die hier in de omgeving te vinden was, was een erg makkelijke, soepele klei. Die kon je dus delven. Dat gebeurde allemaal met een schop, een paard en een karretje. Die werd dan op een hoop of een grondbult gespoord, zoals men dat dan noemde.

Werenfridus was een volgeling van Willibrord. Hij kwam naar Gelderland, meer specifiek Elst en Westervoort, om het christendom te verkondigen.

Westervoort gaat als nederzetting tot diep in de middeleeuwen terug. In de kerktoren, stammend uit de dertiende eeuw, zien we een van de oudste getuigen van plaatselijke bouwactiviteit. Vijf eeuwen eerder bouwde missionaris Werenfried op dezelfde plek al een kerkje in opdracht van St. Willibrord. Dit geeft aan dat Westervoort al een lang bestaan heeft. Een kijkje in de geschiedenis van Westervoort.

Het huis wordt in akten uit 1363 en 1380 vermeld, en stamt mogelijk uit de 14e eeuw. Het is onbekend wie de stichter was van dit kasteel. In 1380 werd door Mechteld van Gelre, hertoginweduwe van Kleef, het kasteel overgedragen aan Ernst Momm. Na de familie Momm, die het kasteel meer dan twee eeuwen bezat, kwam het in handen van verschillende eigenaren en families. In de Tachtigjarige Oorlog gebruikt Prins Maurits het kasteel als blokhuis in zijn Staats-Spaanse Linies tegen de Spanjaarden. Dit kasteel, dat in de Middeleeuwen nog een echt kasteel compleet met ophaalbrug was, is in de 18e eeuw afgebroken en vervangen door een landhuis.

Het belangrijkste schietmoment voor schutterijen is het koningschieten. Degenen die wint bij het koningschieten mag zich een jaar koning noemen. De gelukkige die zichzelf tot koning schiet, draagt de eer en waardigheid van het gezelschap en wordt omhangen met koningszilver.

Op de laatste zondag in augustus vindt de jaarlijkse sacramentsprocessie plaats in Duiven. Het is tamelijk bijzonder dat er in Duiven, en nog enkele plaatsen in de omgeving, waaronder Groessen en Loo, de processie nog in het openbaar trekt. In de tijd van de reformatie (1520-1600), mochten katholieken in de Noordelijke Nederlanden helemaal niet in het openbaar hun geloof belijden, laat staan processie houden.